اصل دوم اسلامى، تعاون است. اسلام دعوت به تعاون مى کند. بیمه یک نوع تعاون اسلامى است. دست به دست هم دهیم و مشکلات همگى را همگان حل کنیم. کسى ممکن است در تمام سال و تمام عمرش بیمار نشود، اما بر اساس بیمه بخشى از هزینه هاى بیماران دیگر را مى پذیرد. این یک نوع تعاون است (وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى وَلاَ تَعَاوَنُوا عَلَى الاِْثْمِ وَالْعُدْوَانِ).
اما اصل سوم اسلامى، که روح بیمه است این است که فرمود: اگر کسى به دنیا بى اعتنایى کند و بگوید که اهل آخرت است، از ما نیست و اگر کسى نسبت به زندگى آخرت بى اعتنا باشد و بگوید اهل دنیا هستم، او هم از ما نیست. کسى از ماست که هم به فکر آخرت باشد و هم به فکر زندگى آبرومند دنیا که مقدمه آخرت است.
آنهایى که تحت پوشش تأمین اجتماعى و بیمه هستند، زندگى دنیوى آنها در حدّ قابل قبولى تأمین است و این مشمول این اصل سوم است.
بنابراین ما معتقدیم بیمه تأمین اجتماعى از مسائلى است که با اصول اسلام کاملا سازگار است و انتظار مى رود در جمهورى اسلامى و حکومت اسلامى این اصل تقویت گردد.
حضرت آیة الله مکارم شیرازى در ادامه با توجه به کاستى هاى موجود فرمودند: ما انتظار روزى را مى کشیم که صد در صد جامعه تحت پوشش تأمین اجتماعى باشند نه 30 درصد یا 40 درصد و زندگى همگان تأمین شود مخصوصاً در حال از کارافتادگى و بازنشستگى، باید در مسیر فراگیر شدن این طرح باید پیش برویم.
ایشان در ادامه افزودند: خیلى از پزشکان هستند که خط بیمه را نمى خوانند. دلیلى که آنها دارند این است که طلب هاى فراوانى از بیمه داریم که به ما پرداخت نکرده اند، دلیل دیگرى که وجود دارد، شاید زیاده خواهى بعضى از پزشکان است. باید در این مورد نیز فکرى کرد، همانطور که چک هاى مسافرتى، حکم اسکناس را دارد، دفترچه بیمه هم باید حکم اسکناس را داشته باشد و این مشکلات هم برطرف گردد و طبیبان متخلف نیز مؤاخذه شوند.
مسأله دیگر، استثنائاتى است که بیمه تأمین اجتماعى دارد. مثلا بعضى بیمارى هاى چشمى، شامل بیمه نمى شود، یا بعضى بیمارى هاى دندان مشمول بیمه نیست. این استثنائات نیز حذف گردد. اگر کسى مى خواهد جراحى زیبایى کند، آن حسابش جداگانه است ولى دندان و چشم از لازم ترین ابزار زندگى است، که باید بیمه شامل آن گردد.
