ما در اینجا دولت عربستان را مقصر مى دانیم، چگونه اجازه مى دهد جمعى از اتباع او مرتباً بنشینند و فتواى قتل و کشتار و ترور و تخریب صادر کند و تمام دنیا را ناامن سازند و همه جا خون بریزند و همه جا را ویران کنند.
دنیا باید بداند تا مدارس خاصى با بودجه حکومتى در کشور عربستان کانون پرورش اینگونه افکار و اینگونه افراد است جهان روى آرامش نخواهد دید.
یک روز در افغانستان شاهد کشتار بیگناهان هستیم، روز دیگر در پاکستان و اسلام آباد و یک روز در لبنان، یک روز در اروپا و روز دیگر در سایر مناطق و همه روز در عراق.
آیا از نظر قوانین جهانى این عمل جرم نیست که عده اى در کشورى بنشینند و حکم تخریب اماکن مقدس کشور دیگر را که همراه با صدها یا هزاران کشته و مجروح است، صادر کنند؟ و حکومت آنها، آنها را تعقیب نکند؟ چرا مجامع جهانى این کار را محکوم و تعقیب نمى کند؟ چرا دبیر کل سازمان ملل خاموش است؟
اگر گروهى از کاخ نشینان آمریکا و صهیونیست ها تصور مى کنند به وسیله این گروه مى توانند به اهداف خود برسند سخت در اشتباهند و این کار همان پروریدن مار در آستین است، ضربه هاى آن را خورده و خواهند خورد.
به یقین آنها همه جاى دنیا را ناامن مى کنند، همان گونه که کرده اند و سرچشمه تمام آنها به اعتراف همه، همان مدارس خاص در کشور عربستان سعودى است و از آنجا به افغانستان، پاکستان، عراق، لبنان و سایر نقاط صادر شده است، و باید مسئولیت را مستقیماً متوجه حکومت عربستان دانست.
باید نخست از آنها خواست که ترتیب گفتمان با این دسته از به اصطلاح علماى آنها با علماى جهان اسلام را بدهند تا با کتاب الله و سنت رسول الله(صلى الله علیه وآله) خطاهاى آنها از این طریق اصلاح شود و ما به نوبه خود حاضریم با منطق صحیح با سران آنها به گفتگو بنشینیم.
و اگر این کار عملى نشود باید در سازمان ملل حکومت عربستان محکوم شود، و از طریق محاصره اقتصادى و سیاسى تحت فشار قرار گیرد و سرانجام کشورهاى جهان در رابطه خود با آن حکومتى که کشورش کانون ناامنى در جهان شده و نمى تواند و یا نمى خواهد از آن جلوگیرى کند تجدید نظر کنند (البته حکم وهابیون معتدل جدا است).
سخنى هم با علماى اسلام داریم: تا کى مى خواهند سکوت کنند و به وسیله این گروه، اسلام «دین خشونت» معرفى شود و آبروى اسلام و مسلمین برود و معارف و فرهنگ غنى اسلام و رحمت و عطوفت اسلامى زیر سؤال بماند؟ آیا وقت آن نرسیده است که مجلسى از علماى بزرگ اسلام تشکیل شود و براى این مطلب چاره اى بیندیشند.
اگر بعضى گمان مى کنند هدف آنها فقط کشتار شیعیان است، حوادث اسلام آباد وافغانستان و شمال لبنان ثابت کرد که سنى و شیعه براى آنها تفاوتى ندارند، از آن روز بترسیم که اسلام و تروریسم را در دنیا مترادف بدانند.
سخنى هم با دولت خودمان داریم. ما با حکومت عربستان روابط بسیار دوستانه داریم و باید داشته باشیم ولى این روابط را تا کى و به چه قیمت باید تحمل کنیم.
به شیعیان در بقیع توهین مى کنند و ضیوف الرحمان (میهمانان خدا) را در مسجد پیامبر(صلى الله علیه وآله) مورد اهانت قرار مى دهند، کتابهاى مملو از دروغ و تهمت و اهانت به مقدسات ما را، به اصرار به دست زوار ما مى دهند، همه روز برادران و خواهران ما را به فتواى علماى سعودى و غالباً به وسیله نفرات آنها در عراق مى کشند، بارگاه قدسى امامان ما را تخریب مى کنند آیا باید همه اینها را تحمل کنیم؟
تا کى سکوت؟ باز هم سکوت! باز هم اظهار محبت و دوستى، پیمانه صبر مردم لبریز شده و در انتظار اقدام مؤثرى هستند. ما خواهان امنیت در تمام جهان هستیم نه تنها در کشور عراق ولى با ادامه این وضع امنیت در هیچ جاى جهان ممکن نیست، دوستى و برادرى با چنین حکومتى هم حدّى دارد، خداوند همه را به راه راست هدایت فرماید.
1386/04/31
