نامه مهم آيت الله العظمى مكارم شيرازى مد ظله العالی
به علماى برجسته جهان اسلام
درباره ضرورت پيگيرى فاجعه منا
حضرت آيت الله العظمى مكارم شيرازى با توجه به گذشتن چندين هفته از حادثه منا و عدم واكنش جدى اكثر علماى جهان اسلام آمادگى خود را براى برگزارى نشست‌هاى تخصصى و چاره‌جويى در اين خصوص اعلام داشتند.
در بخشى از اين نامه آمده است :
اين فاجعه (دور از مسائل سياسى و روابط مختلف كشورهاى اسلامى) براى همه علماى اسلام در هر جا هستند مسئوليت آفرين است و لازم است براى علاج آن چاره‌اى بينديشيم اما متأسفانه هفته ها از وقوع اين حادثه تلخ گذشت و عكس العمل چندانى از علماى جهان اسلام مشاهده نشد، اين در حالى كه پيغمبر اكرم (صل الله علیه و آله و سلم) مى‌فرمايد: «من لم يهتمّ بأمر المسلمين فليس منهم».
در بخش ديگرى از اين نامه می افزايد: جان يك مسلمان محترم است (ومن أحياها فكانما احيانا الناس جميعا) تا چه رسد به جان هزاران مسلمان آن هم هنگام اداى فريضه بزرگ حج. آيا نبايد براى حل اين مشكل و تبعات آن و مسائل مربوط به حال و آينده چاره اى انديشيد؟
و در بخش ديگرى آمده است: در دنيايى كه گاه براى از دست رفتن يك فرد آن همه سر و صدا به راه می اندازند هرگاه علماى اسلام در برابر اين همه قربانى (كه به اجماع همه مطلعين هزاران نفر بودند) بی تفاوت بماند مردم دنيا چه خواهند گفت؟ آيا استنباط مردم جهان اين نخواهد بود كه مسلمانان براى جان همکیشان خود ارزشی قائل نيستند؟
معظم له با اشاره به اظهارات بعضى از علماى عربستان چنين مى‌گويد:
مربوط ساختن اين قضيه به «قضا و قدر الهى» (كه براى فرار از بار مسئوليت‌ها اظهار شده) خود فاجعه ديگرى است چون تعليمات اسلام را در مسأله «قضا و قدر» زير سؤال مى برد.
آيا مثلا اگر بيمارى خطرناكى در ميان مسلمين شايع شود نبايد براى علاج آن تلاش شود بايد بگذاريم هزاران قربانى بگيرد و آن را به قضا و قدر الهى مربوط سازيم؟ در حالى كه قضا و قدر در قرآن مجيد و سنت پيغمبر اكرم(صل الله علیه و آله و سلم) هرگز چنين معنايى ندارد كه خداوند در حوزه اعمال انسانى ما را به تدبير و چاره انديشى صحيح مكلف ساخته است كه ترك آن مسئوليت آفرين است (در ضمن ايشان قول دادند كه بحث جامعى درباره قضا و قدر اسلامى آماده و ارسال دارند).
در بخش پايانى اين نامه (پس از شرح وظايف چهارگانه كه همگى دربرابر اين فاجعه داريم) آمده است:
من بر حسب وظيفه شرعى و انسانى خود آمادگى خويش را اعلام مى دارم تا با دعوت از علماى برجسته جهان اسلام به تبادل نظر در اين خصوص بپردازيم و در اين راستا پيشنهاد مى‌كنم با برگزارى نشست هاى كاملا علمى و فقهى (دور از مسائل سياسى در قم يا در هركدام از مراكز كشورهاى مختلف اسلامى به آسيب شناسى اين مسأله بپردازيم.
اميدوارم مفتيان و علماى بزرگ محترم كشورهاى اسلامى گام‌هاى مؤثرى در اين راه بردارند و كارى كنند كه يوم القيامة در پيشگاه خداوند مسئول نباشيم (فَبَشِّرْ عِبَادِ * الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِکَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللهُ وَأُولَئِکَ هُمْ أُوْلُوا الاَْلْبَابِ).
