یکى از طرفین مصالحه میداند که این صلح باعث تلف و تضییع حقّ او میشود; ولى به خاطر فشار طرف مقابل و اِعمال زور از ناحیه او، یا هر کس دیگر، تن به آن مصالحه میدهد و ظاهراً قبول میکند. آیا این صلح ارزش دارد؟
آیا وقتی بگوییم قد کسی کوتاه است با آن که عیب آشکاری است و همه می بینند قد او کوتاه است، غیبت محسوب می شود؟ یا بعضی وقت ها افرادی پشت سر دیگران حرف می زنند و اگر به آن ها اعتراض بکنیم می گویند همه ی حضارین مطالب را میدانند و واقعیت هم همین می باشد وظیفه ما در قبال این عمل چیست؟