با توجّه به بند الف ماده 195 قانون مجازات اسلامى که درباره مجازات دار زدن مى گوید: «نحوه بستن موجب مرگ به دار آویخته شده نگردد.» و با عنایت به بند ج همان مادّه که در آن مى خوانیم: «اگر محکوم به دار آویختن پس از سه روز زنده بماند، نباید او را کشت.» حال اگر مجرى حکم، محکوم به دار آویختن را به گونه اى ببندد که باعث مرگ وى شود، آیا ضامن است؟
طبق قانون اصلاح قانون مبارزه با مواد مخدر و الحاق موادی به آن مصوب مجمع تشخیص مصلحت نظام هر کس مبادرت به کشت خشخاش یا کوکا کند و یا برای تولید موادمخدر به کشت شاهدانه بپردازد علاوه بر امحای کشت، برحسب میزان کشت مجازات خواهد شد:
۱ ـ بار اول، ده تا صد میلیون ریال جریمه نقدی.
۲ ـ بار دوم، پنجاه تا پانصد میلیون ریال جریمه نقدی و سی تا هفتاد ضربه شلاق.
۳ ـ بار سوم، صد میلیون تا یک میلیارد ریال جریمه نقدی و یک تا هفتاد ضربه شلاق و دوتا پنج سال حبس.
۴ ـ بار چهارم، اعدام.
طبق این قانون حتی اگر شخصی برای خود به کشت خشخاش کند طبق این قانون اعدام می شود برای بار چهارم از آنجا که از تعریف افساد فی الارض برداشت می شود این شخص که برای خود کشت خشخاش می کند شامل مفاد افساد فی الارض نمی شود آیا اعدام چنان شخصی مبنای شرعی دارد ؟
آیا براى اجراى اعدام، در مواردى که شارع مقدّس نحوه آن را مشخّص ننموده، واجب است حکومت نوعى را انتخاب کند که حدّاقلِّ درد را براى محکوم به اعدام در برداشته باشد؟
آیا شخصى که به اتهام لواط، محکوم به یکى از مجازاتهاى معروف در فقه شده است را می توان با توجه به سوء استفاده دشمنان اسلام، و تبلیغات علیه نظام مقدّس اسلامى، به چوبه دار یا اسلحه گرم اعدام کرد؟
در مواردي که مجرم بايد کشته شود و از طرف شارع مقدس نيز شيوه خاصي براي مجازات معين نشده آيا لازم است حکومت، به گونهاي حکم را اجرا نمايد که حد اقل درد را براي محکوم در برداشته باشد؟
