امام کاظم علیه السلام پس از شهادت پدر بزرگوارش در سال 148 هـ ق، رهبری شیعیان را بر عهده گرفت و عمر شریف خود را در «مدینه» و «بغداد» گذراند. در میان شخصیّت های علوی موجود در عصر آن حضرت، کسی را توان برابری با وی نبوده و از نظر علم و تقوا و زهد و عبادت سرآمد روزگار خویش به شمار می آمد.
امام موسی کاظم علیه السلام دنباله برنامه علمى پدر را گرفت و حوزه اى برای دانش وری - البته نه به وسعت دانشگاه جعفرى - تشكيل داد و به تربيت شاگردان بزرگ و رجال علم و فضيلت پرداخت. سيد بن طاووس مى نويسد: گروه زيادى از ياران و شيعيان خاص امام كاظم علیه السلام و رجال خاندان هاشمى در محضر آن حضرت گرد مى آمدند و سخنان گهربار و پاسخ هاى آن حضرت به پرسش هاى حاضران را يادداشت مى نمودند و هر حكمى كه در مورد پيش آمدى صادر مى نمود، ضبط مى كردند.
