زوجه‌ای به علّت بیمارى پیسى زوج (بیمارى برص که در هر دو پا و هر دو دست اوست) از تناول غذا با زوج و نیز در انجام وظایف زناشویى با او کراهت دارد. حال با توجّه به اینکه بیمارى زوج مسلّم و مبتنى بر گواهى پزشکى قانونى است و با عنایت به اینکه اقوام و خویشاوندان زوجه به لحاظ بیمارى زوج محدودیّت شدیدى در رفت‌وآمد خود قائل شده‌اند و تقریباً قطع رابطه نموده‌اند و حتّى مردان آنها حاضر به دست دادن با زوج نیستند، آیا چنین وضعیّتى براى زوجه «عسر و حرج» محسوب می‌شود؟
زن و مردى پس از چند سال ازدواج بچه‌دار نشدند، دکتر تشخیص داده است که عیب از جانب مرد بوده است و اکنون زن می‌گوید شوهرش فاقد بیضه است و بچه‌دار نشدن آنها بدین‌جهت است، در این صورت آیا زن می‌تواند عقد را فسخ کند؟
زوجه‌ای در دوران عقد متوجّه بیمارى روحى و عصبى صعب‌العلاجی در همسرش می‌گردد، به‌گونه‌ای که عوارض بیمارى (شوک‌های عصبى، ضعف شدید جسمى، بی‌ثباتی شخصیتی، نابینایى موقّت، غش و مانند آن) زندگى را براى وى مخاطره‌آمیز ساخته است. حال، نظر به ترس و نگرانى زوجه از زندگى مشترک و ضرورت درمان طولانى چندساله و نبودن عزم جدی بر معالجه در زوج و خانواده وى، آیا زوجه در چنین شرایطى شرعاً می‌تواند درخواست طلاق نماید؟ و در صورت جدایى آیا پرداخت مهریّه و نفقه بر عهده زوج است؟
احتراماً، با عنایت به اینکه بعضاً مسائلی در رساله های عملیه و یا فتاوای فقهای معظم وجود دارد که بنظر می رسد مطرح نمودن آنها توسط مبلغین در مجامع عمومی که مخصوصاً خانم ها نیز حضور دارند صحیح نباشد. مسائلی همچون: کتاب نکاح، مسائل حیض، بحث جماع در مسائل مبطلات روزه و.... خواهشمند است نظر حضرتعالی در خصوص طرح چنین مسائلی در نمازخانه ها ، مجامع عمومی یا صدا و سیما را بیان فرمایید؟
