برخى تصوّر می‌کنند که فلسفه حبوه براى پسر بزرگتر این است که او قضاى نمازها و روزه‌های پدر را باید انجام بدهد و درواقع حبوه عوض و اجرت عبادت‌های مذکور است، آیا این سخن صحیح است؟ اگر صحیح باشد، درصورتی‌که پدر عبادت قضا شده‌ای نداشته باشد، آیا حبوه باید در بین تمام ورثه تقسیم شود؟
