در صورتى که مریضى نتواند قرائت و ذکرهاى نماز را به حافظه بسپارد و هم چنین قادر نباشد از روى نوشته بخواند، آیا بر اطرافیان واجب است قرائت و ذکرهاى نماز را بلند بخوانند تا وى تکرار کند؟
سؤال حضرتعالى در استفتائات خود (ج اول، ص 67، س 190) فرمودهايد : «احتياط آن است كه به جاى « مَلِکِ يَوم الدين»، «مالِکِ يَومِ الدين» گفته شود» در حالى كه يكى از اساتيد ما فرمودند: «ملک كسى است كه احاطه بر مادّه و غير مادّه دارد و مالك كسى است كه فقط احاطه بر مادّه دارد و همچنين 10 نفر از 14 قرّاء، «ملک يوم الدين» و4 نفر ديگر «مالک يوم الدين» قرائت كردهاند. دليل حضرتعالى چيست؟
در مورد تجويد و قرائت قرآن اساتيد بزرگوار تجويد، در غير حروف استعلاء و راء مفخّمه و لام جلاله ماقبل مفتوح و ماقبل مضموم، الفها را با اِماله مىخوانند كه صدايى بين الف و فتحه است. مثلاً در مالک يوم الدّين يك بار ميم مالك را با فتحه مَلِک مىخوانند كه به معناى پادشاه است و يك بار با الف اِماله شده مىخوانند كه معناى وسيعترى دارد، يا لفظ عالمين و يا ايّاک نعبد وايّاک نستعين را نيز با اماله مىخوانند كه اين خود لهجه عربى است در حالى كه بعضى از اساتيد جلسات آموزش تجويد مىفرمايند: سوره حمد در نماز از اين قاعده مستثناست والفهاى كلمات سوره حمد را نبايد با اماله خواند. نظر حضرتعالى در اين زمينه چيست؟
آیا آنچه که در برخی منابع آمده در این مورد که بعضی سوره های خاص برای نمازهای یومیه مستحب شمرده شده است، مثلا برای نماز صبح گفته شده خواندن سوره‌های نبأ، انسان، غاشیه، قیامت یا اشباه (نظایر) آن مستحب است، مورد تایید معظم له می باشد؟ منظور از سوره‌های شبیه به آن‌ها (اشباه) چیست؟
آیا قرائت قرآن کریم در سجده ای که بعد از نماز ادا می کنیم اشکال دارد؟ روایتی از امام علی علیه السلام وارد شده که قرائت قرآن در حالت رکوع و سجود مشکل دارد؟
