هرگاه شخصى مطمئن بوده كه قرائت و اذکار نمازش را به‌طور صحيح انجام مى‌داده و نماز طواف را بر همان اساس خوانده است، اكنون معلوم شده كه اشتباهاتى در قرائت نماز دارد. چه بايد بكند؟
شخصى كه نمازش غلط‌های فراوانى دارد و به احرام عمره تمتّع محرم شده، وارد مکه مى‌شود و (مثلاً) هفت روز در مکه توقّف مى‌كند. آيا واجب است تا آخر وقت در احرام بماند و نمازش را اصلاح نمايد، سپس شروع به طواف و نماز كند، يا وظيفه ديگرى دارد؟
بعضى از زائران ايرانى، كلماتى مانند «لبّيك»، «غير»، «يوم» و مانند آن را به‌گونه‌ای ادا مى‌كنند كه گاه احساس مى‌شود متمايل به كسره است. در مقابل بعضى از اهل دقّت، يا وسواسی‌ها، اظهار مى‌دارند كه فتحه بايد کاملاً ظاهر شود و به هنگام تلفّظ چنان اشباع مى‌كنند كه شبيه به «الف» مى‌شود (و لبّايك مى‌گويند) درحالی‌که اساتيد قرائت زبان عربى و حتّی خود عرب‌ها نيز به دقّتى كه گروه دوّم لازم مى‌دانند، ادا نمى‌كنند. لطفاً بفرماييد طرز صحيح قرائت اين كلمات چگونه است؟
آیا این مطلب که «اگر کسى بخواهد به کمالات معنوى برسد، باید ادعیه و اذکار را مانند دارو بداند، و آن را زیر نظر طبیب روحانى و مجتهد مصرف کند؛ زیرا ادعیه داراى مراتب روحى است» صحیح است؟
در برخى روایات پیرامون فضیلت خواندن برخى از دعاها، و تسبیحات حضرت زهرا (سلام الله علیها) بعد از نماز آمده است: «هر کس این دعاها و تسبیحات را بخواند مثل این است که تازه از مادر متولّد شده، و هیچ گناهى ندارد.» نسبت به کرم و بخشندگى خداوند هیچ شکّى ندارم، ولى کسى که گناهان فراوانى دارد، آیا با خواندن این دعاها تمام گناهانش بخشیده مى شود؟ اگر نمازهاى قضاى زیادى داشته باشد، به طور مثال با احیا گرفتن شب هاى قدر، یا خواندن این دعاها، آیا خداوند تمام گناهانش را مى بخشد؟
