در برخى روایات پیرامون فضیلت خواندن برخى از دعاها و تسبیحات حضرت زهرا (سلاماللهعلیها) بعد از نماز آمده است: «هر کس این دعاها و تسبیحات را بخواند مثل این است که تازه از مادر متولّد شده و هیچ گناهى ندارد.» نسبت به کرم و بخشندگى خداوند هیچ شکی ندارم، ولى کسى که گناهان فراوانى دارد، آیا با خواندن این دعاها تمام گناهانش بخشیده میشود؟ اگر نمازهاى قضاى زیادى داشته باشد، بهطور مثال با احیا گرفتن شب مای قدر، یا خواندن این دعاها، آیا خداوند تمام گناهانش را میبخشد؟
آیا این مطلب که «اگر کسى بخواهد به کمالات معنوى برسد، باید ادعیه و اذکار را مانند دارو بداند و آن را زیر نظر طبیب روحانى و مجتهد مصرف کند؛ زیرا ادعیه داراى مراتب روحى است» صحیح است؟
خواندن ادعیه و قرآن به زبان فارسی چه حکمی دارد (با توجه به اینکه ما زبان عربی را کاملاً بلد نیستیم و در صورت غلط خوانی معنای عبارات تغییر میکند؛ بهتر نیست آنها را بهصورت فارسی خوانده و در معنای آنها نیز تأملکنیم)؟ در بعضی از ادعیه آمده که مثلاً ذکر خاصی را به تعداد مشخصی بخوانید حکمت اینها چیست؟
برخی از اذکار سجده شکر هیچ تناسبی با شکر کردن ندارد مثلاً آمده: اِنّى ظَلَمْتُ نَفسْى فَاغْفِرلى یا اینکه بگوید: اَللّهُمَّ اِنّى اَسْأَلُكَ الرّاحَةَ عِنْدَ الْمَوْتِ، وَ الْعَفْوَ عِنْدَ الْحِساب آیا میتوان بهجای شکرا لله طلب حاجت کرد؟