دعاهایى از ائمّه(علیهم السلام)، بخصوص حضرت على(علیه السلام)، و امام سجّاد(علیه السلام)، نقل شده که مضمون آن چنین است: «خداوندا! گناهانى که باعث قطع باران، یا تغییر نعمت ها، و نزول بلاها مى شود، ببخش و بیامرز.» یا دعاهایى که از ترس قبر و حساب و صراط سخن مى گوید، و شبیه این مضامین. در حالى که ما عقیده داریم آنان مصون از هر گناهى هستند. این دو مطلب را چگونه مى توان توجیه کرد؟
